രജനി മാധവിക്കുട്ടി

എന്റെ വീട്ടിലെഅടച്ചിട്ട മുറിയിലെഇരുട്ടിനെയാണ്എനിക്കേറെയിഷ്ടം. സംസാരിക്കാൻആരുമില്ലാതാകുമ്പോൾവായനമരവിക്കുമ്പോൾചിന്തകൾനിശ്ചലമാകുമ്പോൾഞാനെന്റെമനസ്സിനെഎന്റെ മുറിയിലെഇരുട്ടിലേക്ക്തുറന്നു വിടും. മൗനനൊമ്പരങ്ങളുടെഅഴുക്ക് ചാലുകൾഇരുട്ടിന്റെആഴങ്ങളിൽസാന്ത്വനത്തിന്റെഓശാന പാടും. കണ്ണുകൾകരുതലിന്റെകാവൽമാടങ്ങളാകും.ചിന്തകൾപ്രത്യാശ പൂക്കുന്നവരികളാകും. അഭയത്തിന്റെമടിത്തട്ടിൽഞാനെന്നെഎടുത്തിരുത്തുമ്പോൾഈ ഇരുട്ട്ശക്തിജ്വാലയായ്എന്നിലേക്ക്ഒഴുകിയിറങ്ങുകയാവും…. ഓരോ നിമിഷവുംഅടർന്നു വീഴുന്നമനസിന്റെമേഘപാളികളെഈ ഇരുട്ടിൽതളച്ചിടുമ്പോഴാണ്ഞാൻഞാനാകുന്നതുംഞാനാകുന്ന എന്നെനിങ്ങളറിയുന്നതുംസ്നേഹത്തോടെആശ്ലേഷിക്കുന്നതും.